HISTORIA WALK O LWÓW

Kiedy przynależność państwowa Galicji nie była jednoznacznie przesądzona, rozgorzały walki o miasto.

21 listopada miała miejsce ostateczna bitwa o miasto. Połączone siły polskie (lwowskie i przemyskie) liczyły niespełna 500 oficerów i prawie 4300 szeregowych.

Należy pamiętać jednak, że wówczas we Lwowie było procentowo więcej Polaków, aniżeli np. w Warszawie czy Poznaniu. Bohaterska obrona miasta doceniona została przez najwyższe władze Polski. W uznaniu zasług, jako jedyne polskie miasto, Lwów odznaczony został 11 listopada 1920 roku krzyżem Virtuti Militari przez Józefa Piłsudskiego na ówczesnym placu Mariackim przy pomniku Adama Mickiewicza.

Liczny udział dzieci i młodzieży w obronie Lwowa przyczynił się do utrwalenia w świadomości narodowej pojęcia "Orlęta Lwowskie". Strona przeciwna, Ukraińcy, mieli do dyspozycji około 13000 ludzi, w tym doborowe oddziały Strzelców Siczowych. O godzinie 8 rano 22 listopada 1918 całe miasto było w rękach polskich, a na Ratuszu powiewała biało - czerwona flaga. Polska tu "powróciła" dzięki krwi najlepszej polskiej młodzieży.

Najmłodszy uczestnik walk miał 7 lat, a 117 do 13 lat. Był wśród nich uczeń piątej klasy gimnazjum Jurek Bitschan, który zginął rankiem 21 listopada 1918 r., osiem dni przed swymi czternastymi urodzinami. Wśród nich był także dwunastolatek Janek Dufrat oraz najmłodszy kawaler Virtuti Militari, trzynastoletni Antoś Petrykiewicz.

Na cmentarzu Orląt Lwowskich pochowanych było prawie 3000 żołnierzy - głównie młodych chłopców.

Stąd w 1925 roku prochy jednego z "Orląt" przeniesione zostały do Warszawy i złożone w Grobie Nieznanego Żołnierza.